Lohusa Depresyonu mu?

O kadar normalki. Ben de hiçkimselere vermedim. Annelerin beyni sadece çocuğuna bakabilecek kapasiteye düşüyor, kendini bile unutuyormuş anneler. Bunun ne demek olduğunu dibine kadar yaşadım .ASonra annem ve kayınvalidemin sabah saatlerinde bakmasına müsade ettim. O arada da enerjimi topladım. Şuan 4 buçuk aylık oldu oğlum, koruyucu düşüncelerim hayatımı zorlaştırıcı olmaktan çıktı. Annelik düşüncelerim de mükemmel annelikten ziyade yeterince iyi anneliğe döndü. Bunun hormonlarla alakalı olduğunu okumuştum sanırım. Hissettikleriniz çoğu insanın yaşadığı şeyler. İnanın bebeğiniz büyüdükçe ve toparlandıkça değişecek.

Yaşadığınız şeye depresyon dememek lazım bence ya sorsak buradaki annelerin çoğu aynı şeyi yaşamıştır, önünüzde bebeğinizle keşfedeceğiniz daha nice güzel tatlı bazen endişeli olabileceğiniz anlar var, bebeğinizle belli bir zaman geçirdikten sonra kendinize yöneliceksiniz ve güvendiğiniz birileri biraz ilgilense de kendime vakit ayırsam diyeceksiniz, şu an size iyi gelen şeyi yapın olumsuz duygulardan kaçının, insanları kırmadan bu duygunuzu da ifade edin anlayacaklardır.

Sizi o kadar iyi anlıyorum ki. Doğumdan sonra eşim dışında kimse dokunsun istemedim. Sanki alıp kaçıracaklar gibime geliyordu. Biraz uyu dinlen dediklerinde bile yatamıyordum bir şey olursa diye. Eşim evdeyken uyuyordum sadece. Neyse ki çabuk atlattım. Yavaş yavaş alışıyorsunuz merak etmeyin. Bebekli hayat kolay değil ve artık içgüdüden kaynaklı mı hormonlardan mı bilmiyorum ama çok korumacı oluyor insan. Biri istemeden de olsa bir şey yapacak korkusu mahvetti beni. Gece uyurken 10 dakikada bir nefes kontrolü yapıyordum yaşıyor mu diye. Şimdi kızım 5 aylık evet hala bir şey olacak korkusu var içimde ama daha az.Bu dürtüleri bastırabiliyorum en azından. Umarım en kısa sürede bu duruma alışırsınız ve korkularınız azalır 💕✨

Daha yeni doğmuş zaten kimsenin dokunmasına izin vermemekle en iyisini yapıyorsunuz. O uyuduğunda düşüncelere dalmayın sizde dinlenin hem sizin hem bebeğinizin yararı için🙏🏻