Depresyon!

Sana sarılıyorum canım anne 🫂 Bebeğimle 3.aya giriyoruz ama dediğin noktadayım. Umarım geçecek. Zor bir süreç bu. Yaşayan anlar sadece. 🙏🏻🫂🌻

Üzülme güzel anne 🌸 eminim birçoğumuz aynı duyguları yaşıyoruz ama biz hepsinin üstesinden gelebiliriz 🙏

Biz anneler ne zorluklarla mücadele verdik hala da veriyoruz. Evet çok zor bir süreç mental açıdan gerçekten öyle yıpratıcı ki. Ama geçecek o minicik gülümseyen gözler var ya. Onlar ah onlar her şeye bedel 🩷🙏🏻 Geçecek❤️

Evet haklısınız minicik gülümseyen gözleri ile bakması her şeye değer. Ama ruhsal olarak da artık sadece bu psikolojide yaşayacakmışım gibi hiç içinden çıkamayacakmışım gibi zor hissettiriyor. Umarım tez zamanda hepimiz için geçer 😞

Bende aynı durumdayım inşallah geçer kimseye derdimi anlatamıyorum anlatmakta istemiyorum içinde çok büyük kaygılar var bunu atlatıcaz

Benim oğlum 6.5 aylık ara ara gelen oğlum hariç herşeyden nefret etme hissi hiç gitmedi :) bu süreçte hayatımdan istemediğim herkesi şutladım tavsiye ederim çok iyi geliyor üzülmeyin hiç

İyi geceler inan hiç yalnız değilsin bende 3 ay oldu depresyon eski hayatımı bedenimi özlüyorum hem bunları düşünürken vicdan azabı çekip hem de ısrarla şöyle biri olsaydım şunları yapsaydım düşüncelerime engel olamıyorum. Kendimizle anneliğimiz arasında bir savaş veriyoruz ve çookkkk zor geçmeyecek çünkü ben kendim için söylüyorum gençliğim bitti anne oldum herşey bambaşka artık , özellikle çalışmak isteyip çabalarken atanmadan evladım olduğu için bazen düşünüyorum erken miydi kendimi gerçekleştiremedim şimdi herşey tamamen bitti diyorum yani tam anlamıyla annelerimiz gibi oldum hissi oluyor ,hem düşünüp hem kendimi avutacak şeyler bulup bir gün büyüyecek ve bu günlerini çok özleyeceğim diye devam ediyorum , yani yalnız asla değilsin bende içimi dökmüş gibi oldum ♥️💞

Benim kızımda yarın 3 aylık oluyor, daha bu akşam bende ağlıyordum yoruldum bunaldım diye.
Yalnız değilsin merak etme.
Gece işten gelince eşime dedim çok mu canımız sıkılıyordu da biz çocuk yaptık 😬 yoruldum bitmeyen mesaiden diye

6 ay olacak nerdeyse hala aynı şeyleri düşünüyorum ara ara. ben kimim anne eş kız çocuğu hangi kalıba girmeliyim hangisine yetişmeliyim şaşırıyorum. bebeğimizin varlığı çok güzell sadece diğer şeyler yoruyor bizi. bu duygular geçmiyor azalıyor sadece. eski kendimizi hep özleyeceğiz 🥹💕

Asla yalnız değilsin.ben anksiyete ve panik atak için tedavi alıyorum. Mamaya geçtik çünkü çocuğumu reddettim 1 ay sonra. Doğum sonrası depresyon çok normal. Eski hayatımı özlüyorum, uykusuzluk, yeni bir sorumluluk, hayatta yapamadığım şeyleri artık hiç yapamayacak hissi, fazla kilolar vs.. bu konuda maalesef yetersiz destek de çok yıpratıyor. Tüm bunları yaşamasan bile bebek bakımı zor. Tek söyleyebileceğim gün içinde 1 saat kendine vakit ayır kim bakıyorsa baksın çocuğa çık ve yürü. 4. Ayım bitti Bnm ve giderek kolaylaştığını hissediyorum. Hala gün içinde ilaç almasam panik atak vuruyor ama tek tesellim 1 yaşında çok değişecek. Her gün kendime bir soru soruyorum. Cesaretli olsan ne yapardın? Sonra ona göre hareket ediyorum. Çünkü evden çıkmaya bile korkmaya başladım. Asla yalnız değilsin unutma ve sosyal medyadaki anneler yalan hiç inanma. Bu konuda anneler o kadar yalnız ki bir gün lohusa destek merkezi açmak istiyorum.

Lohusalık dediğimiz kavramı basımıza 40 gün diye kaktıkları için şuanki ruh halimizi bile utanarak söylemek durumunda kalıyoruz. Asla yalnız değilsin 3,5 aylık bir oğlum var , doğumda ne yazık ki ben ölümden döndüm. Ben hastaneden çıktım bu sefer onu yoğun bakıma aldılar enfeksiyon sebebiyle ve bu süreç belirtilen 40 günü bu şekilde telaş ve hastalıkla gecirmemize sebep oldu yani ben bahsedilen günler içinde lohusalığı bitirmiş olmalıydım aile büyüklerine göre. Oysa daha yeni yeni ne yazık ki bu depresif ruh haline girmeye basladım. Bu utanılacak bir durum asla değil, anneliğimizin vermiş olduğu yoğun bir duygu karmaşası süreci. Eski halimizi özlüyoruz ama bir yandan evladımızlı günlere aşığız uyku özlüyoruz ama gözümüzü kırpmadan evladımıza bakabiliriz. Geçecekmiş bu günler nasıl ve ne zaman gecer bilmiyorum ama bu süreç bizleri çok güzel kadınlar haline getirecek . Şuan yorgunuz ama sular durulunca bomba gibi geri dönecegiz 🤍

Lohusalık bitti farkındayım cümlenizi bence unutun o bir süreç 40 günde geçecek bişey değil bende 40 gün iyiydim sonrasında daha ağır yaşamaya başladım herseyi sonuçta bize muhtaç bi can var ilgilenmek zorundayız ve bu bebeklerin kendi başına bişeyler yapabilmesi tuvalet yemek vs 3-4 yıl sürecek bu uzun bi süreç en iyisi destek almak tabiki daha da kötü düşüncelere kapılırsak psikolojik destek de almalıyız tabi eşimiz ailemiz diğer işlere destek olduğunda hayat daha da keyifleniyor. Bebeğim 55 günlük oldu eşim başka bir ilde çalışıyor 10 gün yanımızda kaldı 11. Gün gitmek zorundaydı gülerek yola çıktık otogarda ağladık eve bebeğimle yalnız dönmüştüm suan hala evimde bebeğimle yalnızım bu duygu yalnızlıkta daha da baskın oluyor yaşadığım için diyorum o yüzden dışarı çıkın arkadaşlarınızla görüşüp buluşun ya da eve davet edin. Hiç kimse yoksa yakınınızda bebeğinizi hazırlayın kendinize bi kahve ısmarlayın yürüyüşe çıkın markete gidin bakkala gidin ama mutlaka evden çıkın çünkü evde kaldıkça kendinizi de salıyorsunuz kendimde gözlemlediğim bu saçım başım dağınık 22 yasında kendini bırakmış bi insan gördüm. bebeğimi de evimi de eşimi de çok seviyorum ama bazı duygularımı bastıramayıp ağlama krizi noktasına geliyorum bunlar kendi tecrübelerim ve bulduğum çözümler. Hepsi bir gün bitecek o zamanda bu zamanı özlerim diye de üzülüyoru( lohusalık kafası böyle bişey)😅 herseyden keyif almaya bakın hepsi bir gün son bulacak 💖

Hiç yalnız değilsin merak etme, bu süreci kabul etmek zorundayız ben bu şekilde düşünüyorum, her zaman kendime vakit ayıramıyorum bebeğim 4 aylık ve ev işi+ yemek sürekli ben ilgileniyorum eşimin işleri bu ara çok yoğun olduğu için eve geldiğinde gazlı bir bebeğe bakma mentali ve sabrı olmuyor malesef, bebeğimi bebek arabasına veya herhangi bir yere koyamıyorum hemen ağlıyor, ne zor şeymiş tek başına hem evi düzenleyip hem bebek bakmak. Ara ara çok pişman oluyorum, gece uyutmak için beklerken çok defa duvara bomboş bakarken buluyorum kendimi eskisi gib ne zaman arkadaşlarımla çıkıp eğlenebileceğim diyorum o kadar imkansız geliyor ki o kadar hayatımdan soğudum ki tek dayanağım bu sürecin zor olduğunu kabul etmek oluyor gerçekçi ve umut vaad etmeyen düz bir fikir